"Χαιρετίσματα, λοιπόν, στην εξουσία..."

"Γέρασα μέσα σ'ένα παιδικό παντελονάκι..." ο αιώνιος έφηβος Βασίλης Παπακωνσταντίνου εξομολογείται στο περιοδικό "Crash".

  Σταχυολογούμε:

  Στην ερώτηση ποια δύναμη θεωρεί αήτητη το μυαλό ή το χρήμα, απαντά: "Σαφώς το μυαλό. Γιατί το χρήμα έχασε την αξία του όταν βρέθηκε σε ηλίθια χέρια. Τα πράγματα αποκτούν δύναμη ανάλογα με το πώς τα χρησιμοποιείς. Και για μένα το μόνο ανίκητο πράγμα είναι το όνειρο.

  Κι όταν ρωτήθηκε αν αυτός ο πλανήτης, ο γεμάτος τρομαγμένους, πεινασμένους και εξαγριωμένους ανθρώπους πώς μπορεί ακόμα να ονειρευτεί, απάντησε: "Η μαγική λέξη είναι το εξαγριωμένος. Δεν έχει τελειώσει τίποτα ακόμη."

  Και συνεχίζει η δημοσιογράφος "Οφείλει η αιδώς να είναι κύριο υλικό στην ανθρώπινη δομή?", ο Βασίλης απαντά με ένα στίχο του Σουρή από το 1880: "Όλα σ'αυτή τη γη μασκαρευτήκαν ονείρατα, ελπίδες και σκοποί, δεν ξέρουμε τι λέγεται ντροπή."

  Οι ερωτήσεις συνεχίζονται κι ο τραγουδιστής απαντά με βαθιά ενόχληση για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και κυρίως καταφέρεται εναντίον αυτών που θεωρητικά ήταν τα υποψήφια θύματα απέναντι στις ερπύστριες πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου το '73.

  Οι αριστερές του πεποιθήσεις είναι εμφανείς στην κάθε του απάντηση. Μιλά για τα παιδιά που τα μεγαλώνουν με το όνειρο της ανόδου στην ιεραρχεία, για τα παιδιά που είδαν τους πατεράδες τους από επαναστάτες να γίνονται γρανάζια του συστήματος. Για το "εμείς" που έγινε "εγώ". Και ομολογεί για το πόσο ενοχικό άτομο είναι λέγοντας: "Αν δεν αποτελείς μέρος της λύσης του προβλήματος, αποτελείς σίγουρα κομμάτι του."

  Ονειρεύεται το πολιτικό μέλλον του τόπου μακρυά από οικογενειοκρατίες και "τζάκια" και τα παιδιά να πετούν ελεύθερα κρατώντας γερά στα χέρια τους τις μπάλες του βαρυποινίτη που προσπάθησαν να τους φορέσουν.

  Κι όταν η δημοσιογράφος τον ρωτά: "Σ'αυτή τη δεδομένη ιστορική στιγμή τι μπορούμε να κάνουμε?", απαντά: "Αλληλεγγύη, αντοχή, αγώνα, αξιοπρέπεια, ανυπακοή, μάχη στη μάχη, πόλεμος στον πόλεμό τους."

  Και ολοκληρώνει ονειρευόμενος μια ενωμένη αριστερά..
  Επιτρέψτε μας να ολοκληρώσουμε αυτή τη σταχυολόγηση χρησιμοποιώντας τα λόγια της δημοσιογράφου που ακούστηκαν εκείνο το βράδυ στην παγωμένη Ιπποκράτους, αλλά ανήκουν και αυτά στον παμπόνηρο επτανήσιο Γεώργιο Σουρή:
  "Ποιος είδε κράτος να τρέφει όλους τους αργούς, να έχει επτά Πρωθυπουργούς, ταμεία δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα? Ποιος είδε κράτος να'χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε?"